Osmanlı Devleti donanmada Barbaros (Kızıl Sakal) Hayrettin Paşa Modeli’ni XVII. yüzyılın ortalarından itibaren terk ederek dönemin revaçta olan kalyon modeline geçiş yaptı. Kalyona geçiş bir anda olmayıp uzun görüşmeler, araştırmalar ve tartışmalar neticesinde gerçekleşti. Venediklilerin gerek Girit savunmasında gerekse Çanakkale Boğazı ablukasında kalyonları kullanması Osmanlı Devleti’nde “kalyona kalyonla karşılık verilmesi” anlayışını zorunlu kıldı.
1682 yılından itibaren kalyon üretimi için tersanelerde sistemli çalışmalar yapıldı. Bu çerçevede Garp Ocakları ile iş birliği yapıldı, tecrübeli kimselerden faydalanılma yoluna gidildi.
Kalyonlar üretildikçe Osmanlı donanması (Karadeniz, Akdeniz donanmaları) takviye edildi. Bu dönemden sonra donanmada kalyonlar sayısal olarak öne çıktı. 1685-1699 yılları arasında kalyonlar ile girilen deniz mücadelelerinde elde edilen başarılar, kara mağlubiyetlerinden dolayı arka planda kaldı.
Bahriye Kanunnamesi (1701) ile kalyon üretimine hız verilmiş, kalyonlar ebat olarak büyütülmüş ve geliştirilmiştir.
Garp Ocakları, Osmanlı Devleti’nin Kuzey Afrika’daki üç eyaletine verilen ortak addır. (Tunus, Cezayir ve Trablusgarp) Barbaros Hayrettin Paşa Cezayir’in, Koca Sinan Paşa ile Kılıç Ali Paşa Tunus’un, Turgut Reis Trablusgarp’ın fethinde görev almışlardır. Garp Ocakları XVI ve XVII. yüzyılda deniz ticareti ve korsanlık ile zenginleşmişlerdir. Başlangıçta merkezden gönderilen beylerbeyileri tarafından yönetilmişlerdir. Osmanlı merkezî gücü zayıflayınca Garp Ocakları’nda yerel yönetim güçlenmiştir.
İlk Yorumu Siz Yapın